Subkultura, u podstaw której leży upodobanie do mocnej, gitarowej muzyki oraz krzykliwego wokalu, na początku swego istnienia deklarowała odejście od ideologii.

Grupy punk-rockowe powstawać zaczęły w latach siedemdziesiątych XX wieku w obrębie stolic krajów europejskich.

Rodziły się najczęściej w dzielnicach robotniczych, gdzie życie młodzieży przenosiło się na ulice.

Po pewnym czasie brak ideologii przeistoczył się w założenia o charakterze anarchistycznym.

Wtedy to punk-rockowcy wypowiadali się nieprzychylnie w stosunku do instytucjonalizacji państwa, a ich udziałem stały się grupowe bunty przeciwko działaniom wojska, policji czy też jednostek rządowych.

Punk-rockowcy podważają istnienie jakiegokolwiek Boga i mają skłonności do wyrażania tylko negatywnych opinii.

Wielu członków tej subkultury domaga się jednak równości społecznej, występuje przeciwko rasizmowi, wyzyskowi kapitalistycznemu i żyje w przekonaniu, że dobra materialne nie są w ich zasięgu.

W Polsce ruchy punk-rockowy były najbardziej liczne w latach osiemdziesiątych, gdyż ściśle wiązały się z głosem antykomunistycznego protestu.